"Η κρίση αλμυρότητας του Μεσσηνίου, είναι η περίοδος κατά την οποία η Μεσόγειος Θάλασσα εξατμίσθηκε κατά την περίοδο του Ανωτέρου Μειόκαινου 5,96 εκατομμύρια χρόνια πριν."Η Μεσόγειος Θάλασσα περιβάλλεται σχεδόν εξολοκλήρου από γη, εξού κα το όνομά της. Το μήκος της από το Γιβραλτάρ μέχρι τη Βηρυτό είναι περί τα 3.700 km και το πλάτος από Βεγκάζη μέχρι Ντουμπρόβνικ περί τα 1200 km. Η έκτασή της είναι 2,5 εκ. km2 με μέσο βάθος 1.500 m. Το βαθύτερο σημείο είναι 5.267 m στο Ιόνιο Πέλαγος, 64 km νοτιοδυτικά της Πύλου (Calypso Deep).
Συνδέεται δυτικά με τον Ατλαντικό Ωκεανό μέσω του μόλις 14 km πλάτους στενού του Γιβραλτάρ, ανατολικά με τη Θάλασσα του Μαρμαρά μέσω των Δαρδανελίων και στη συνέχεια τη Μαύρη Θάλασσα μέσω το Βοσπόρου, και νοτιοανατολικά με τη Ερυθρά Θάλασσα μέσου της μήκους 163 km διώρυγας του Σουέζ. Το βάθος του Γιβραλτάρ κυμαίνεται από 300 έως 900 μέτρα.
Μία ρηχή υποβρύχια ράχη μεταξύ Σικελίας και Τυνησίας χωρίζει τη θάλασσα σε δύο κύριες λεκάνες, τη Δυτική και Ανατολική Μεσόγειο, με έκταση 0,85 και 1,65 εκ. km2 αντίστοιχα. Το στενό έχει πλάτος περί τα 160 km και μέγιστο βάθος 316 m, στο μέσο του βρίσκεται το νησί Παντελερία. [1]
Το κλειστό της θάλασσας επηρεάζει τα χαρακτηριστικά της. Οι παλίρροιες είναι πολύ περιορισμένες ως αποτέλεσμα του στενού περάσματος με τον Ατλαντικό. Η παλιρροιακή διαφορά στη Μεσόγειο είναι περί τους 30 πόντους, όταν στους ωκεανούς το σύνηθες είναι μεταξύ 1,8 και 3 μέτρων, ενώ παρατηρούνται και διαφορές μεγαλύτερες των 15 μέτρων όπως στο κανάλι του Μπρίστολ στην νοτιοδυτική Αγγλία.
Η Μεσόγειος είναι ένα ζεστό σχετικά ξηρό μέρος. Η επιφανειακή εξάτμιση υπολογίζεται σε 145 cm ετησίως. Οι βροχοπτώσεις αντικαθιστούν το 27% αυτού, η εισροή του Νείλου και όλων των άλλων ποταμών άλλο 6%, και άλλο 6% εισρέει από τη Μαύρη Θάλασσα. Το υπόλοιπο 61% πρέπει να εισρεύσει μέσα από το στενό από τον Ατλαντικό [2].
Η υπεροχή κατά πολύ της εξάτμισης των βροχοπτώσεων και εισροών των ποταμών, είναι ένα δεδομένο που επηρεάζει την κυκλοφορία του νερού μέσα στη λεκάνη. Η εξάτμιση είναι ιδιαίτερα υψηλή στο ανατολικό τμήμα, προκαλώντας υποβιβασμό της στάθμης και αύξηση της αλμυρότητας. Αυτή η διαφορά σπρώχνει σχετικά κρύο και χαμηλής αλμυρότητας νερό από τον Ατλαντικό κατά μήκος της λεκάνης, το οποίο θερμαίνεται αυξάνει την αλμυρότητα και την πυκνότητά του ταξιδεύοντας ανατολικά και βυθίζεται στην περιοχή του Λεβάντε για να κυκλοφορήσει δυτικά και να χυθεί ξανά έξω από το στενό του Γιβραλτάρ. [1]
ΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η μεσόγειος σχηματίσθηκε από την σύγκλιση των τεκτονικών πλακών της Αφρικής και της Ευρώπης ή οποία απέκλεισε τον Ωκεανό Τύθη και οδήγησε στην ορογένεση των Άλπεων. Στα μέσα του Μειόκαινου, πριν 15 εκ. χρόνια περίπου, η σύγκρουση της Αραβικής μικροπλάκας και της Ευρασίας οδήγησε στο διαχωρισμό του Τύθη από τον Ινδικό Ωκεανό, προκαλώντας έντονες αλλαγές στα ωκεάνια ρεύματα και μεταβάλλοντας το κλίμα προς ψυχρότερες συνθήκες.
Το σημερινό άνοιγμα του Γιβραλτάρ σχηματίσθηκε νωρίς στην Πλειόκαινο περίοδο. Παλαιότερα δύο άλλα ανοίγματα υπήρχαν μεταξύ του Ατλαντικού και της Μεσογείου ο Διάδρομος Betic (νότια Ισπανία) και ο Διάδρομος Rifian (βόρειο Μαρόκο). Αυτά έκλεισαν κατά την Τορτόνια περίοδο (11,6-7,3 Ma) προκαλώντας μία Τορτόνια κρίση αλμυρότητας αρκετά πριν την κρίση αλμυρότητας του Μεσσηνίου.
Η κρίση αλμυρότητας του Μεσσηνίου, είναι η περίοδος κατά την οποία η Μεσόγειος Θάλασσα εξατμίσθηκε κατά την περίοδο του Ανωτέρου Μειόκαινου 5,96 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Η πρώτη παρατήρηση του αποτελέσματος αυτού του γεγονότος έγινε από τον καθηγητή Charles Mayer-Eymar (1826-1907) της Ζυρίχης, ο οποίος μελέτησε απολιθώματα σε γύψο και προσδιόρισε την ηλικία τους λίγο πριν το τέλος της Μειόκαινου περιόδου. Σε μία δημοσίευση το 1867 ονόμασε την περίοδο Μεσσήνιο από την περιοχή Μεσσήνα της Σικελίας όπου συναντώνται πολλά τέτοια πετρώματα.
Το 1961 σεισμική αποτύπωση της λεκάνης της Μεσογείου αποκάλυψε ένα γεωλογικό σχηματισμό 100 με 200 μέτρα κάτω από τον πυθμένα. Ο σχηματισμός ακολουθούσε ακριβώς το ανάγλυφο του τωρινού πυθμένα, δείχνοντας ότι εναποτέθηκε ομοιόμορφα και σταθερά κάποτε στο παρελθόν. Η διεξαγωγή γεωτρήσεων μία δεκαετία αργότερα αποκάλυψε τη φύση αυτού το σχηματισμού, ένα στρώμα εβαποριτών πάχους μέχρι 3 km.
Οι εβαπορίτες είναι ιζήματα τα οποία έχουν καθιζήσει σαν συνέπεια της αυξημένης συγκέντρωσης των διαλυμένων αλάτων. Σχηματίζονται σε κλειστές θαλάσσιες δεξαμενές με εξάτμιση, η οποία καλύπτει μακρόχρονη περίοδο ξερού και ζεστού καιρού και έχει σαν αποτέλεσμα το σχηματισμό χημικών ιζημάτων με μορφή γύψου, ανυδρίτη, ορυκτού αλατιού, καρναλλίτη.
Τα δείγματα των ιζημάτων βαθιά κάτω από τον πυθμένα της Μεσογείου τα οποία περιέχουν εβαπορίτες, χώμα, στρωματολίτες, απολιθωμένα φυτά και οργανισμούς, δείχνουν ότι περί τα 5,9 εκατομμύρια χρόνια πριν το Στενό του Γιβραλτάρ έκλεισε τελείως και η Μεσόγειος Θάλασσα εξατμίσθηκε σε μία βαθιά ξερή λεκάνη, με το βάθος της σε ορισμένα σημεία να κατεβαίνει 3,2 με 4,9 km κάτω από τη στάθμη του ωκεανού. [3]
Σχηματισμό σήμερα εβαποριτών παρατηρούμε σε άνυδρες ερημικές εκτάσεις και επίπεδες ρηχές αλμυρές λίμνες. [4]
Sebkha El Melah, Τυνισία (courtesy NASA)
Um Said Sabkha, Κατάρελαφρά πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και
περιέχει πολύ γύψο (courtesy Ian West & Tonya West)
Tην αποξήρανση της Μεσογείου υποδεικνύουν και οι στρωματολίτες που βρέθηκαν στις γεωτρήσεις κάτω από τον πυθμένα. Οι στρωματολίτες σχηματίζονται από μικροοργανισμούς που ζουν φωτοσυνθέτοντας. Για να τους φθάνει το φως του ήλιου επιβιώνουν σε νερό βάθους λιγότερο των 10 μέτρων. [5]
Απόδειξη της αποξήρανσης είναι και τα απομεινάρια των πολλών, τώρα βυθισμένων, φαραγγιών τα οποία χαράχθηκαν στις πλευρές της Μεσογείου από τα ποτάμια που έρεαν στις αβυσσαλέες πεδιάδες (abyssal plains). Ο Νείλος για παράδειγμα έκοψε την κοίτη του εκατοντάδες μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας στο Ασουάν, ενώ έρεε 2.400 m κάτω από τη σημερινή στάθμη της θάλασσας στο Κάιρο.
Άλλο στοιχείο είναι οι απολιθωμένες ρωγμές που βρέθηκαν, όπου λασπώδη ιζήματα ξεράθηκαν και έσπασαν από το φως και την ξηρασία.
Τα στρώματα των εβαποριτών εναλλάσσονται με στρώματα αποθέσεων που περιέχουν απολιθώματα θαλάσσιων οργανισμών που ζουν σε μεγάλο βάθος, υποδεικνύοντας πολλούς επάλληλους κύκλους με τη Μεσόγειο εντελώς αποξηραμένη και επαναπληρούμενη.
Stromatolites in SharkbayΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΥΚΛΟΙ
Ο τεράστιος όγκος των υφιστάμενων Μεσσήνιων εβαποριτών εξάλλου δεν θα μπορούσε να έχει αποτεθεί σε ένα μόνο συμβάν. Κάθε επαναπλήρωση προκαλούνταν είτε από τεκτονικό υποβιβασμό στο κατώφλι του στενού του Γιβραλτάρ, είτε από κάποιο ποτάμι το οποίο ρέοντας ανατολικά έκοβε σταδιακά την κορυφή της κοιλάδας του προς τα δυτικά, μέχρι να επιτρέψει στον ωκεανό να εισχωρήσει.
Το φαινόμενο επαναλήφθηκε τουλάχιστον 8 με 10 φορές. Κάθε φορά η μεσόγειος χρειάζονταν τουλάχιστον 1.000 χρόνια για να εξατμισθεί εντελώς. Περί τα 5,4 εκατομμύρια χρόνια πριν, στις αρχές της Πλειόκαινου περιόδου, το στενό του Γιβραλτάρ έσπασε μόνιμα επαναπλημμυρίζοντας τη λεκάνη.
(updated 09.12.09 Research has revealed details of the catastrophic Zanclean flood that refilled the Mediterranean Sea more than five million years ago)
Με τη μέθοδο της παλαιομαγνητικής χρονολόγησης [6] των Μεσσήνιων αποθέσεων που έχουν ανασυρθεί από τεκτονική δραστηριότητα στη Σικελία, τη βορειοανατολική Λιβύη και τη Νότια Ισπανία, προκύπτει ότι η κρίση αλμυρότητας του Μεσσήνιου ξεκίνησε ταυτόχρονα σε όλη την Μεσόγειο πριν από 5,96 ± 0,02 εκατομμύρια χρόνια.
ΚΛΙΜΑ
Το χαμηλό υψόμετρο της λεκάνης θα την έκανε εξαιρετικά ζεστή κατά τη διάρκεια των καλοκαιριών, μέσω αδιαβατικής θέρμανσης (χωρίς ανταλλαγή θερμότητας), πράγμα που υποστηρίζεται και από την ύπαρξη ανυδρίτη γύψου ο οποίος εναποτίθεται σε νερό ζεστότερο από 35 °C. Στην άδεια Μεσόγειο λεκάνη οι θερμοκρασίες του καλοκαιριού θα ήταν εξαιρετικά υψηλές. Χρησιμοποιώντας τη σχέση Clausius-Clapeyron, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι η θεωρητική θερμοκρασία μιας αδιαβατικής περιοχής 4 km κάτω από τη στάθμη της θάλασσας θα ήταν 40 °C θερμότερη από αυτή της επιφάνειας. Οπότε μπορούμε να εκτιμήσουμε μέγιστες θερμοκρασίες των 80 °C στα χαμηλότερα σημεία με την πίεση της ατμόσφαιρας να φθάνει την 1,7 atm.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Η Κρίση Αλμυρότητας του Μεσσηνίου είχε παγκόσμιες επιπτώσεις. Το νερό της Μεσογείου ανακατανεμήθηκε στους παγκόσμιους ωκεανούς, ανεβάζοντας την παγκόσμια στάθμη κατά 10 μέτρα. Η λεκάνη της Μεσογείου απέσυρε κάτω από τον πυθμένα της ένα σημαντικό ποσοστό του αλατιού των ωκεανών της Γης, μειώνοντας την αλμυρότητα και ανεβάζοντας το σημείο πήξης του νερού, συμβάλλοντας έτσι αργότερα στη δημιουργία των πάγων στους πόλους.
ΑΙΤΙΑ
Τεκτονικές δυνάμεις είναι υπεύθυνες για τον έλεγχο του ύψους του κατωφλίου στο στενό του Γιβραλτάρ, περιορίζοντας τη ροή μεταξύ Ατλαντικού και Μεσογείου. Στη συνέχεια το παγκόσμιο κλίμα επέβαλε την περιοδική επαναπλήρωση και αποξήρανση της λεκάνης.
Λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικού πλάτους θέσης και της κλειστής διαμόρφωσης, η Μεσόγειος είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε αστρονομικής πρόκλησης μεταβολές του κλίματος. Η αποξήρανση εκτιμούμε ότι γινόταν κατά τη διάρκεια των κρύων περιόδων των κύκλων του Μιλάνκοβιτς (Milankovic) [7] [8], όταν λιγότερη ηλιακή ακτινοβολία έφθανε τη Γη. Αυτό οδηγούσε σε λιγότερη εξάτμιση στον Βόρειο Ατλαντικό και ως εκ τούτου λιγότερη βροχόπτωση πάνω από τη Μεσόγειο, στερώντας τη λεκάνη από το νερό των ποταμών και επιτρέποντας την αποξήρανσή της.
ΧΛΩΡΙΔΑ & ΠΑΝΙΔΑ
Ως αποτέλεσμα της κρίσης αλμυρότητας του Μεσσηνίου, η θαλάσσια ζωή της Μεσογείου προέρχεται κυρίως από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Ατλαντικός είναι πιο κρύος και πλουσιότερος σε θρεπτικά συστατικά και έτσι τα θαλάσσια είδη της Μεσογείου έπρεπε να προσαρμοσθούν σε διαφορετικές συνθήκες στα 5 εκατομμύρια χρόνια από όταν η λεκάνη επανπληρώθηκε.
Η επαναπλήρωση απέκοψε την επικοινωνία με την Αφρική, με αποτέλεσμα την εξέλιξη ειδών σε απομόνωση στα νησιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι νάνοι ελέφαντες και ιπποπόταμοι στη Σικελία (σήμερα έχουν εξαφανισθεί) οι οποίοι δεν είχαν ανάγκη το μεγάλο μέγεθος λόγω έλλειψης αρπακτικών και λόγω περιορισμένης βλάστησης.
Η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ το 1869 συνέδεσε τη Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα η στάθμη της οποίας είναι υψηλότερη της Μεσογείου. Η Ερυθρά θάλασσα είναι αλμυρότερη και φτωχότερη σε θρεπτικά συστατικά, έτσι τα είδη της έχουν πλεονέκτημα έναντι αυτών του Ατλαντικού. Κατά συνέπεια είδη της Ερυθράς Θάλασσας αποίκισαν την Μεσόγειο και όχι το αντίστροφο. Τα είδη αυτά ονομάζονται λεσεψιανοί μετανάστες από το όνομα του Γάλλου μηχανικού Ferdinand de Lesseps που πρωτοστάτησε στην κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ. Η κατασκευή του φράγματος του Ασουάν το 1960, μείωσε τη ροή του φρέσκου νερού και της θρεπτικής λάσπης του Νείλου, κάνοντας τις συνθήκες στην Ανατολική Μεσόγειο ακόμη περισσότερο παρόμοιες με την Ερυθρά Θάλασσα, επιδεινώνοντας την επίδραση των εισβολέων ειδών.
Έρευνα του Α.Π.Θ. που πραγματοποιήθηκε στα ελληνικά ύδατα το 2008 οδήγησε σε δύο βασικά τεκμηριωμένα συμπεράσματα: i) Ο ρυθμός εισόδου των λεσεψιανών μεταναστών είναι επιταχυνόμενος (κάθε επόμενο έτος εισβάλλει στη Μεσόγειο μεγαλύτερος αριθμός ειδών από ό,τι το προηγούμενο έτος) και παράλληλος με την προοδευτική αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της Μεσογείου. ii) Οι λεσεψιανοί μετανάστες που έχουν ήδη εισβάλει στη Μεσόγειο, εξαιτίας της προοδευτικής αύξησης της θερμοκρασίας της Μεσογείου, επεκτείνουν τη γεωγραφική διανομής τους όλο και περισσότερο βόρεια, με αποτέλεσμα, τελικά, τον εμπλουτισμό του Αιγαίου με συνεχώς περισσότερους λεσεψιανούς μετανάστες. [9] [10] [11]
--------------------------------------------------------------------
[1] Mediterranean Sea - wikipedia
[2] "The Mediterranean: an environmental history", 2005, by Johnson Donald Hughes, Mark Stoll
[3] Messinian Salinity Crisis - wikipedia
[4] Sedimentology of Sabkha, Salt Lakes and Arid Environments, by Ian West
[5] The Mediterranean Was a Desert, by Alan Feuerbacher
[6] Το ασταθές μαγνητικό πεδίο της Γης - physics4u.gr
Η μελέτη της ιστορίας του γήινου μαγνητισμού ονομάζεται παλαιομαγνητισμός. Το μαγνητικό πεδίο της γης διαφοροποιείται σημαντικά τόσο σε ισχύ όσο και σε κατεύθυνση με την πάροδο του χρόνου, και διατηρείτε μέσα στα μαγνητικά πετρώματα τη στιγμή της δημιουργίας τους. Τα αρχεία του παλαιομαγνητισμού δείχνουν ότι η πολικότητα του μαγνητικού πεδίου έχει αντιστραφεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, ο μέσος χρόνος μεταξύ των αντιστροφών είναι κατά προσέγγιση 200.000 χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και μεμονωμένα γεγονότα αντιστροφής που κρατούν λίγες χιλιάδες χρόνια. Ο Βόρειος Πόλος συνεχίζει να κινείται, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, με μια μέση ταχύτητα 10 km ετησίως, πρόσφατα δε επιταχύνθηκε και έφτασε τα 40 km ετησίως. Με αυτό το ρυθμό θα αφήσει τη Βόρεια Αμερική και σε μερικές δεκαετίες θα φθάσει στη Σιβηρία.
[7] Milankovic_cycles - wikipedia
[8] "Stars and Galaxies", 2007, by Michael A. Seeds, page 30
Οι αλλαγές, του σχήματος της τροχιάς της Γης, της μετάπτωσης του άξονά της και της κλίσης του ισημερινού, επηρεάζουν τη θερμότητα που λαβαίνει η Γη από τον ήλιο και το παγκόσμιο κλίμα, προκαλώντας εποχές παγετώνων.
Το ελλειπτικό σχήμα της τροχιάς της Γης, κυμαίνεται ελαφρώς σε μία περίοδο περί τα 100.000 έτη. Σήμερα η τροχιά της Γης την μεταφέρει 1,7% κοντύτερα στον ήλιο κατά τη διάρκεια των βορείου-ημισφαιρίου χειμώνων και 1,7% μακρύτερα στα βορείου-ημισφαιρίου καλοκαίρια.
Αυτό κάνει το βόρειο κλίμα ελαφρώς λιγότερο ακραίο, πράγμα κρίσιμο καθώς η περισσότερη μάζα της ξηράς όπου μπορεί να συσσωρευτεί πάγος βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο. Αν η τροχιά της Γης γινόταν περισσότερο ελλειπτική, τα βορείου-ημισφαιρίου καλοκαίρια ίσως ήταν αρκετά κρύα για να λιώσουν όλο το χιόνι και τον πάγο του προηγούμενου χειμώνα. Αυτό θα έκανε τους παγετώνες να μεγαλώνουν.
Ένας δεύτερος παράγοντας είναι η μετάπτωση η οποία προκαλεί την περιφορά του άξονα της Γης γύρω από ένα κώνο με μία περίοδο 26.000 ετών, και αυτό αλλάζει τη θέση των εποχών κατά μήκος της τροχιάς της Γης. Τα βόρεια καλοκαίρια τώρα συμβαίνουν όταν η Γη βρίσκεται 1,7% μακρύτερα από τον ήλιο, μα σε 13.000 χρόνια θα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά της τροχιάς, όταν η Γη θα είναι ελαφρώς κοντύτερα στον ήλιο. Τα βόρεια καλοκαίρια θα είναι θερμότερα, πράγμα που θα μπορούσε να λιώνει όλο το χιόνι και πάγο του προηγούμενου χειμώνα αποτρέποντας την δημιουργία παγετώνων.
Ο τρίτος παράγοντας είναι η κλίση του ισημερινού της Γης σε σχέση με την τροχιά. Σήμερα στις 23,5 μοίρες, αυτή η γωνία κυμαίνεται από 22 μέχρι 24 μοίρες με μία περίοδο περί τα 41.000 έτη. Όταν η κλίση είναι μεγαλύτερη οι εποχές είναι εντονότερες.
Το 1920 ο Μιλάνκοβιτς πρότεινε ότι αυτοί οι παράγοντες αλληλοεμπλέκονται προκαλώντας μια πολύπλοκη περιοδική μεταβολή στο κλίμα της Γης (κόκκινη γραμμή στο παρακάτω διάγραμμα). Αυτό παρέμενε μια υπόθεση μέχρι τη δεκαετία του 1970 όπου οι ωκεανογράφοι μπόρεσαν να διατρήσουν βαθιά στον πυθμένα των ωκεανών, συλλέγοντας δείγματα των οποίων την ηλικία οι γεωλόγοι καθόρισαν με ραδιοχρονολόγηση. Από αυτά οι επιστήμονες κατάφεραν να καταγράψουν την ιστορία της θερμοκρασίας των ωκεανών (μπλε γραμμή διάγραμμα), η οποία πειστικά ταίριαζε στις προβλέψεις της υπόθεσης του Μιλάνκοβιτς.
[9] Έρευνα ΑΠΘ: Εμπλουτίζεται το Αιγαίο με λεσεψιανούς μετανάστες[10] Εισβολή Ξενικών Ειδών στις Θάλασσές µας
Στο Αιγαίο συναντώνται 223 είδη λεσεψιανών μεταναστών (64 ψάρια, 115 μαλάκια και 44 δεκάποδα, π.χ. καβούρια). Αυτά τα είδη ζουν παράκτια, ενώ τα δικά μας προτιμούν τις χαμηλότερες θερμοκρασίες, γι’ αυτό και τα βρίσκουμε σε βαθύτερα νερά. Υπάρχουν κάποια ψάρια τοξικά όπως το λαγόψαρο που είναι επικίνδυνα για βρώση, αλλά είναι τόσο παράξενα και άσχημα στην εμφάνιση, που δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να τα φάει.
[11] Λαγοκέφαλος – Προσοχή !!!
No comments:
Post a Comment